Η Δύση του λαϊκισμού

Του Αλέξη Παπαχελά

Η Δύση αντιμετωπίζει μια πολύ μεγάλη κρίση ηγεσίας. Δεν το γράφω για παρηγοριά στα δικά μας χάλια. Βλέπω, όμως, τι συμβαίνει ταυτόχρονα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει αναδείξει κατά καιρούς ακραίους, γραφικούς, ακόμη και «νούμερα» στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αλλά υπήρχε πάντοτε η αίσθηση ότι στο τέλος της ημέρας θα επερχόταν μια ισορροπία και ότι ποτέ δεν θα βρισκόταν στο τιμόνι της υπερδύναμης κάποιος πολύ ακραίος ή σχεδόν «παλαβός».
Τώρα έχουμε τον Ντόναλντ Τραμπ να είναι το φαβορί για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ακολουθούμενο από δύο ακραίους πολιτικούς που μοιάζουν λογικοί εξ ανάγκης. Στην άλλη όχθη έχουμε τον γερουσιαστή Σάντερς, ο οποίος εκφράζει μια ριζοσπαστική αμφισβήτηση του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και έχει αναδειχθεί σε σκληρό αντίπαλο της Χίλαρι Κλίντον.
Η υποψηφιότητα Τραμπ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο. Οσο πιο ακραίος, προκλητικός και ανακριβής γίνεται, τόσο πιο δημοφιλής καθίσταται σε ειδικές κατηγορίες κοινού. Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και τα τηλεοπτικά δίκτυα τον ελέγχουν για τα χοντρά ψέματα που λέει, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Εχει εκφράσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ένα βαθύ, αντισυστημικό ρεύμα που εκδηλώνεται με πρωτοφανή τρόπο. Θύμα του εν λόγω ρεύματος, ο υιός Μπους, ο οποίος πλήρωσε το γεγονός ότι προέρχεται από μια πολιτική δυναστεία και ήταν κομμάτι του παλαιού κατεστημένου.
Ρωτούν ορισμένοι: «Μα υπάρχει περίπτωση να βγει πράγματι ο Τραμπ πρόεδρος;». Οι ειδήμονες το αποκλείουν, διότι πιστεύουν, ακόμη, ότι υπάρχει κάποιο αόρατο ή ορατό κατεστημένο στην Ουάσιγκτον και στη Γουόλ Στριτ που θα τον σταματήσει. Χάνουν την ουσία του φαινομένου. Η ισχύς του εν λόγω κατεστημένου έχει μειωθεί δραματικά και ό,τι αγκαλιάζει γίνεται περίπου τοξικό.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Η αμερικανική μεσαία τάξη έχει από καιρό νιώσει ότι στριμώχνεται και χάνει κεκτημένα που τα θεωρούσε δεδομένα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήλθαν σε αυτή τη συγκυρία και έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση χειραφέτησης της κοινής γνώμης από τα παραδοσιακά κέντρα ενημέρωσης. Πνίγουν, όμως, το Κέντρο και τις φωνές της λογικής και της μετριοπάθειας. Ο διάλογος στο Διαδίκτυο καθιστά κάθε συζήτηση «ποδοσφαιρική», αν όχι χουλιγκανική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ κερδίζει κάθε φορά που υιοθετεί μια νέα θεωρία συνωμοσίας. Το βλέπει, το ξέρει και δεν σταματάει πουθενά.
Ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί αναλυτές βλέπουν πολλές ομοιότητες με τα όσα συμβαίνουν στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ισχυροί, λογικοί ηγέτες δεν υπάρχουν και γι’ αυτό η Ευρώπη πελαγοδρομεί.
Αντίθετα, αναδεικνύονται ισχυροί ηγέτες, που εκφράζουν, όμως, τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό. Χώρες σαν τη Γαλλία βιώνουν έλλειμμα ηγεσίας και κρίσεις ταυτότητας.
Μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος, χτυπήθηκε πρώτη από την κρίση χρέους και πληρώνει ακριβά την αδυναμία θεσμών και ηγεσίας. Το χειρότερο είναι ότι παραδοσιακά, όταν περνούσαμε μεγάλες κρίσεις, φτάναμε κάποτε στο σημείο να έχουμε υπεύθυνους ηγέτες που ήξεραν πού να απευθυνθούν στα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και με ποιον να μιλήσουν. Σήμερα, εδώ που είμαστε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις με ποιον πρέπει να μιλήσεις όντας βέβαιος ότι θα πάρεις και απάντηση που θα μετρήσει… Αφήστε και τον εφιάλτη: να πρέπει κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός να τηλεφωνήσει στον Ντόναλντ Τραμπ για να συνετίσει, σε μια κρίσιμη στιγμή, τον Ταγίπ Ερντογάν.

ΠΗΓΗ: «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Από την εποχή του Μέττερνιχ….

Το άρθρο του Διονύση Ζακυνθινού στην «Πελοπόννησο της Δευτέρας»

Η εχθρική στάση της Αυστρίας έναντι της Ελλάδας στο μείζον εθνικό πρόβλημα του προσφυγικού σε βάζει στον πειρασμό να στραφείς στο στερεότυπο μιας ανθελληνικής χώρας, το οποίο ωστόσο έχει τροφοδοτηθεί από αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα.
Διότι είναι η Ιστορία, αυτή καθαυτή, που δείχνει ότι η Αυστρία ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα φιλική απέναντι μας.
Πριν ακόμη καλά καλά συσταθεί το σύγχρονο ελληνικό κράτος, στις αρχές του 19ου αιώνα, μάς κυνήγησε ως έθνος ανελέητα με πρωταγωνιστή τον περιβόητο διπλωμάτη και πολιτικό Κλέμενς φον Μέττερνιχ.
Σθεναρός υπέρμαχος της διατήρησης των αυτοκρατοριών της εποχής, ο Μέττερνιχ πολέμησε με πάθος την ελληνική επανάσταση, ενώ υπήρξε ο αρχιτέκτονας της Ιερής Συμμαχίας, που δημιουργήθηκε το 1815 μετά το Συνέδριο της Βιέννης, στο οποίο συγκρούστηκε μετωπικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Τότε όλα ξεκίνησαν όταν ο Καποδίστριας, ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, ζήτησε και πήρε την άδεια από τον τσάρο Αλέξανδρο να μιλήσει για τους υπόδουλους Έλληνες.
Παίρνοντας τον λόγο, ο Καποδίστριας είπε ότι «είναι χρέος των βασιλιάδων να προνοήσουν για την απαλλαγή των Ελλήνων από τον οθωμανικό ζυγό που τους οδήγησε στην εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να απειλούνται με εξόντωση».
Τότε τον διέκοψε ο Μέττερνιχ και με ύφος προσβλητικό αντέτεινε ότι «η Ευρώπη δεν γνωρίζει Ελληνες. Γνωρίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κάτω από την εξουσία της οποίας βρίσκονται οι αποκαλούμενοι Ελληνες».
Ομως, η στάση του Μέττερνιχ εξόργισε τον τσάρο, που πήρε προσωπικά την προσβολή και με τη σειρά του διέκοψε τον Μέττερνιχ, λέγοντάς του ότι οι Ελληνες υπάρχουν και θα ελευθερωθούν γρήγορα, χάρη στη θεία πρόνοια και την ένοπλη ευρωπαϊκή βοήθεια. Κάτι που συνέβη τελικά λίγα χρόνια αργότερα, με τον Καποδίστρια να γίνεται πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας.
Επομένως, πώς να μην καλλιεργηθεί μετά στη συλλογική συνείδηση μας τα στερεότυπο των ανθελλήνων Αυστριακών; Και πώς να μην ενισχυθεί τώρα, μετά και την προκλητική στάση της Βιέννης και την παρασύνοδο που διοργάνωσε για να «στριμώξει» την Ελλάδα;
Καμιά φορά είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα με την οποία επαναλαμβάνεται η Ιστορία, με διαφορετικούς όρους, αλλά προφανείς αναλογίες στη σύνδεση των γεγονότων.
Η παρασύνοδος της Βιέννης φαντάζει σαν μια σημερινή Ιερή Συμμαχία, τον Μέττερνιχ θυμίζει ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτζ με την ιταμή στάση του έναντι της χώρας μας.
Άλλωστε, μάλλον διόλου τυχαία, τον Μέττερνιχ «φωτογράφισε» το υπουργείο Εξωτερικών στην ανακοίνωση του με την οποία γνωστοποίησε την ανάκληση της πρέσβεως της Ελλάδας στη Βιέννη, «καρφώνοντας» την Αυστρία για παρωχημένες αντιλήψεις με ιστορικές καταβολές.
«Είναι σαφές ότι τα μεγάλα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με σκέψεις, νοοτροπίες και εξωθεσμικές πρωτοβουλίες που έχουν τις ρίζες τους στον 19ο αιώνα», αναφερόταν με νόημα στη σχετική ανακοίνωση.
Ωστόσο, δεν αρκεί να καταφεύγουμε στην Ιστορία, αν δεν διδασκόμαστε απ’ αυτήν. Και το κυριότερο μάθημα που μάς έχει δώσει, το οποίο δυστυχώς ξεχνάμε συχνά, είναι ότι στα δύσκολα, ως Έλληνες, τα καταφέρνουμε μόνο ενωμένοι.

Αλέξης Τσίπρας: Από διώκτης της διαπλοκής συνομιλητής της;

Τα μεγάλα μαχαίρια στη χώρα αυτή που έχει και στο παρελθόν ζήσει… νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου, βγήκαν. Το Συγκρότημα, άλλοτε κραταιό εκδοτικό μαγαζί που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, κήρυξε και επίσημα τον πόλεμο στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα.
Από εδώ και στο εξής θα μετράμε μόνο θύματα και από τις δύο πλευρές. Και μπορεί κάποιοι στην κυβέρνηση να πιστεύουν ότι ο Ψυχάρης με τα πολλά οικονομικά και προσωπικά προβλήματα είναι αδύναμος, όμως, είναι σίγουρο ότι το παιχνίδι δεν θα το εγκαταλείψει εύκολα. Και αν είναι να πέσει θα πάρει πολλούς μαζί του.
Το δημοσίευμα του Κυριακάτικου Βήματος και ο πόλεμος ανακοινώσεων του Μαξίμου με τον ΔΟΛ δείχνουν ότι ο πόλεμος μόλις άνοιξε και δεν θα σταματήσει έτσι εύκολα. Κυρίως δε γιατί ο Ψυχάρης υπονοεί στο ρεπορτάζ του ότι έχει πολλούς άσους στο μανίκι του. Και πολλά ράμματα για τη γούνα του Τσίπρα. Δεν είναι τα όσα περιγράφει στο ρεπορτάζ που παρατίθεται πιο κάτω αυτούσιο. Είναι τα όσα υπονοεί. Όπως π.χ. όταν λέει επί λέξη: «Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Άλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα». Εδώ είναι ίσως το κλειδί της υπόθεσης για το τι έχει ειπωθεί μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Σταύρου Ψυχάρη. Ο δεύτερος λέει ότι δεν ζήτησε τίποτε από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντιθέτως αυτός του ζήτησε στήριξη. Ο πρώτος διατείνεται με επίσημη ανακοίνωση ότι ο εκδότης ζήτησε να του χαριστούν τα δάνεια και να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του Mega. Ποιος έχει δίκιο άραγε; Ποιος ζήτησε και τι; Και γιατί όλη αυτή η μυστικότητα στις συναντήσεις; Γιατί το διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας που κανείς δεν γνώριζε; Ποια είναι η φίλη του Τσίπρα που παραχωρεί το διαμέρισμα για να κάνει αυτός τις μυστικές συναντήσεις; Ποιοι άλλοι έχουν πάει στο διαμέρισμα αυτό και είναι μόνο επιχειρηματίες ή πολιτικοί κ.λπ. που δεν έπρεπε να φαίνεται ότι συναντώνται με τον Τσίπρα;
Επίσης, ποιος είναι ο κοινός φίλος με το σπίτι στα βόρεια προάστια που έκανε το «συνοικέσιο» Τσίπρα – Ψυχάρη και συναντήθηκαν τρεις φορές στις αρχές του 2014; Και κυρίως τι δουλειά είχε ο Τσίπρας να συναντάται μυστικά με τον επικεφαλής του ΔΟΛ την ίδια στιγμή που άνοιγε πόλεμο στη διαπλοκή, όπως τουλάχιστον διατεινόταν;
Τα όσα αφήνει να εννοηθούν ο Ψυχάρης έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτά που περιγράφονται στο ρεπορτάζ. Οι περιγραφές δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ούτε για το διαμέρισμα που ήταν απέναντι από την αμερικανική πρεσβεία, ούτε για τους δισταγμούς για το αν ήταν παγιδευμένο, ούτε ακόμη και για τη… γάτα Ιμαλαΐων που ήταν η «αρχόντισσα» του χώρου. Ούτε καν και η περιγραφή για το είδος της γραβάτας και τις τιράντες που φορούσε ο Ψυχάρης. Και βεβαίως, έχει μεγάλη σημασία η αναφορά στην ώρα που έγινε το ραντεβού. Απέναντι από την αμερικανική πρεσβεία μέρα μεσημέρι και με μόνο… τρεις εργάτες σε διπλανό κτίριο να δουλεύουν; Πολύ περίεργο μας φαίνεται. Και κάνουμε τα εξής ερωτήματα:
Μήπως η συνάντηση αυτή έγινε και έχουν καταγραφεί οι διάλογοι ώστε κάποια στιγμή να βγουν…κασέτες στην Ομόνοια με το τι είπε ο ένας και τι ο άλλος; Διότι αν ακούσουμε να ζητά ο εκδότης και να θέτει αιτήματα στον υποψήφιο πρωθυπουργό τότε εκτίθεται ο ίδιος. Αν όμως ακούσουμε καμιά συνομιλία που να λέει ο Τσίπρας «σου χαρίζω τα δάνεια, θα πάρεις και το Mega», τότε που θα κρυφτεί ο πρωθυπουργός;
Μήπως αυτή η συνάντηση παρακολουθούνταν κιόλας και έχουν καταγραφεί τα πάντα; Και μήπως έγινε ακριβώς για να έχει κάποιον άσο στα χέρια του η παλιά καραβάνα της δημοσιογραφίας και όχι μόνο;
Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα ρεπορτάζ μήνυμα στον πρωθυπουργό. Ότι είναι η αρχή μιας σειράς αποκαλύψεων που ανοίγουν επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να κυνηγήσει δικαστικά, κι όχι μόνο, τον ΔΟΛ και τον Ψυχάρη. Κι επειδή ο τελευταίος διατείνεται ότι «εγώ θα πεθάνω πάνω σε ένα γραφείο γιατί είμαι δημοσιογράφος», μήπως έχουμε πράγματι έναν πόλεμο που δεν θα έχει προηγούμενο στα πολιτικά και εκδοτικά χρονικά;
Όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πολεμά τη διαπλοκή των media πλανώνται. Στημένα παιχνίδια είναι για επικοινωνιακούς λόγους και γιατί πιστεύουν έτσι ότι θα ξεχαστούν τα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος της χώρας.
Εμείς ως Antinews ρωτάμε κάτι πολύ απλό αλλά ιδιαίτερα σοβαρό: Μήπως ο κύριος Αλέξης Τσίπρας ή ο κολλητός του και ουσιαστικά το άλλο πρόσωπο της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ είχε κι άλλες συναντήσεις με εκδότες; Τι τους είπε; Τι τους έχει τάξει;
Ολόκληρο το δημοσίευμα του «Βήματος»
Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική… «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.
– «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
– «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
– «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ…».
– «Τι του δώσατε;».
– «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει. Αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».

Η ειρωνεία της Ιστορίας

Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014. Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών. Ήταν μια… μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Άλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα. «Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη. Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη. Ήταν η τέταρτη από την αρχή του 2014. Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να… στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ήταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014. Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι… πατρικές νουθεσίες του εκδότη. Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης. «Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος. Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.

Το παρ’ ολίγον ατύχημα

Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη. «Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό. Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα. «Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ. Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού. «Έτσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς». Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ. Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει. «Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε. «Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων. Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους. Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ». Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε. Σταμάτησε στην πιλοτή. «Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα… έμενε στην Ιστορία.
Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί. Άλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά. Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού. Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου. Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα. Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε». Ήταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα. Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι. Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση.
Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι. Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα. Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. «Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε. «Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον. «Συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης. «Ευχαριστώ πολύ. Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός. Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της… γνώριμης ακινησίας. Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του. Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα. Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.

Όσα άκουσε ο «μάρτυρας»

Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου». Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια… σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης. Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο.
Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική. Όπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν…

ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr

Η «λαδιά» του Αλέξη και ο πόλεμος του Ψυχάρη που θα έχει και συνέχεια…

Του Νάσου Νασόπουλου

Τι «σόι πράμα» είναι ο Ψυχάρης, είναι γνωστό στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Και επειδή ακριβώς είναι γνωστό, κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ένας νέος στην ηλικία ηγέτης της Αριστεράς δέχθηκε να έχει μυστικές συναντήσεις μαζί του.
Ποιος ακριβώς είναι ο λόγος που αποφασίζεις να συναντηθείς με τον άνθρωπο-επιτομή της διαπλοκής;
Σίγουρα, οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών αποδεικνύουν ότι ο Τσίπρας δεν ενέδωσε σε όσα (πιθανόν) του ζητήθηκαν, ή δεν υλοποίησε όσα υποσχέθηκε (αν δεχθούμε την εκδοχή Ψυχάρη ότι ο Τσίπρας του ζήτησε στήριξη με αντάλλαγμα την διαγραφή των χρεών του).
Μεταξύ των δύο εκδοχών, προσωπικά θα επιμείνω να θεωρώ ως πιο αξιόπιστη αυτή του Πρωθυπουργού, θεωρώντας τον Ψυχάρη, τελείως, μα τελείως, ιδιοτελή και αναξιόπιστο. Τούτο δεν σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας καθάρισε την όποια «λαδιά» με τις εξηγήσεις που έδωσε.
Γιατί για έναν ηγέτη της Αριστεράς είναι «λαδιά» οι κρυφές συναντήσεις και δη με τους κατ εξοχήν εκπροσώπους της διαπλοκής.
Είναι «λαδιά» να συναντάσαι μυστικά με ανθρώπους που, την ίδια εποχή, καταγγέλλεις δημόσια. Δείχνει ότι κάτι θέλεις να κρύψεις, ίσως, κάτι να επιδιώξεις, το οποίο όμως δεν θέλεις να φανεί.
Δεν θα ήταν «λαδιά» αν ο κ. Τσίπρας απαντούσε στο αίτημα Ψυχάρη για συνάντηση, με την πρόταση να τον δεχθεί στο πολιτικό του γραφείο. Να τον δεχθεί φανερά, χωρίς μέτρα απόκρυψης.
Από τη στιγμή που μπήκε στη λογική των μυστικών συναντήσεων, ο Πρωθυπουργός έκανε μια «λαδιά». Και γι αυτή τη «λαδιά», δεν αρκούν οι εξηγήσεις που έδωσε με τη χθεσινή του ανακοίνωση.
Από την ανταπάντηση Ψυχάρη ( «Πέραν τούτων, το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών. Θα έχουν την ευκαιρία να τον πληροφορηθούν») είναι φανερό ότι το αφεντικό του ΔΟΛ, έχει στοιχεία στα χέρια του, για όσα ειπώθηκαν σε εκείνες τις συναντήσεις. Ή έχει στοιχεία για άλλες μυστικές συναντήσεις του κ. Τσίπρα με παράγοντες που πιθανόν κατάγγελλε.
Και μην πέσει από τα σύννεφα ο Πρωθυπουργός, ακόμα κι αν ο Ψυχάρης ήταν καλωδιωμένος και ηχογραφούσε τις συνομιλίες τους, ή αν αυτή τη δουλειά την έκανε αντ’ αυτού η Αμερικανική πρεσβεία!
Γιατί, τι ακριβώς εννοεί ο «ποιητής» (Ψυχάρης) όταν στο δημοσίευμα του «Βήματος» αναφέρει: «η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε».
Άραγε ήταν τόσο αγνός ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν πήγαινε το μυαλό του στο ενδεχόμενο ο Ψυχάρης να του «τη στήνει» για να τον εκβιάσει μελλοντικά;
Αλλά, αν ήταν τόσο αγνός, πώς και μπήκε στη λογική των («αμαρτωλών») κρυφών συναντήσεων με εκπροσώπους της διαπλοκής;
Είναι φανερό, ότι ανακύπτουν αρκετά ερωτήματα, τα οποία δεν απαντάει η ανακοίνωση που εξέδωσε το Μαξίμου. Ερωτήματα, ηθικής τάξεως για τα δεδομένα του ήθους της Αριστεράς.
Το επαναλαμβάνω: ο Αλέξης έκανε μια «λαδιά». Μακάρι να είναι η μοναδική και τότε είναι λογικό να του συγχωρεθεί. Άλλωστε, ουδείς αναμάρτητος.
Αν όμως υπάρχουν κι άλλες «λαδιές», τότε θα χρειαστεί μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο αυτός ο νέος πολιτικός, πριν κάν πάρει την εξουσία για να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα που κατάγγελλε, είχε γίνει, ήδη, μέρος του συστήματος, υιοθετώντας τις μεθόδους και τακτικές του…

ΥΓ. Μην περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό σας, επειδή έκανε «λαδιά» ο Τσίπρας, ότι «πιθανόν ο Ψυχάρης, δεν είναι αυτό που φαίνεται». Είναι και παραπάνω από αυτό που φαίνεται. Άνθρωπος του παρασκηνίου, της διαπλοκής που χωρίς αναστολές «ανεβοκατέβαζε» κυβερνήσεις για να εξυπηρετηθούν τα προσωπικά του συμφέροντα.

ΠΗΓΗ: http://www.thebest.gr

Η Ζωή σε θέλει για την…. Ψυχιατρική Κλινική!

Σε βλέπει και σε «δείχνει», ετοιμάσου! Έρχεται η σειρά σου….

Είναι η απασχόληση, όχι οι φόροι ηλίθιε!

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ενώ στην χώρα οι συνταξιούχοι οδεύουν προς τα 3 εκατομμύρια, οι άνεργοι είναι ήδη 1,3 εκατομμύρια και περίπου 700.000 αγρότες δεν πληρώνουν μία στα δημόσια ταμεία, για τους συνεπείς φορολογούμενους η δήμευση της περιουσίας και του εισοδήματός τους είναι πλέον γεγονός.
Αυτή εξάλλου είναι και η διαπίστωση των μελετητών του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας (ΣΕΒ), που με επικεφαλής τον κ. Μιχάλη Μασουράκη εκδίδουν το εβδομαδιαίο Δελτίο του Συνδέσμου. Έτσι, στην τελευταία παρέμβασή του, ο ΣΕΒ τονίζει ότι τελικά στην Ελλάδα οι λίγοι πληρώνουν για τους πολλούς –φαινόμενο που μόνον ανισότητες και κοινωνικές αδικίες γεννά, καθ’ όσον η υπερφορολόγηση των λίγων ακυρώνει κάθε αναπτυξιακή προοπτική.
Παράλληλα, όμως, η φορολογική αβεβαιότητα διώχνει και επενδύσεις σε μία χώρα που τα τελευταία έξι χρόνια έχει γίνει πραγματική επενδυτική Σαχάρα.
Πιο αναλυτικά, στην τεκμηριωμένη παρέμβασή του για το φορολογικό, ο ΣΕΒ τονίζει την ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής. Τονίζει δε ότι ανώτατος φορολογικός συντελεστής 60%, μαζί με εισφορές και άλλους φόρους, ισοδυναμεί με δήμευση περιουσίας.
«Μήπως θα ήταν συνεπώς προτιμότερο, για να μην αμβλύνονται τα κίνητρα για εργασία και παραμονή στην χώρα όσων παράγουν και δημιουργούν το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων, να στηρίξουμε τα χαμηλότερα εισοδήματα με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω χαμηλότερων φόρων και μέσω επενδύσεων και ανάπτυξης;», αναρωτιέται ο ΣΕΒ και παραθέτει αποκαλυπτικά στοιχεία.
Το 2015 στην Ελλάδα 1,2 εκατομμύρια φορολογούμενοι δήλωσαν μηδενικό εισόδημα και 4,6 εκατομμύρια δήλωσαν εισόδημα έως 10.000 ευρώ, καταβάλλοντας κατά κεφαλήν φόρο 139 ευρώ, συνεισφέροντας το 7,5% των εσόδων του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων.
Την ίδια ώρα, 267.000 φορολογούμενοι με ετήσιο δηλωμένο εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ κατέβαλαν ο καθένας κατά μέσον όρο 13.790 ευρώ και αθροιστικά πλήρωσαν το 42% του συνόλου του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που εισέπραξε το κράτος.

Η κυβέρνηση ήδη εξετάζει το ενδεχόμενο να καθιερώσει ανώτατο φορολογικό συντελεστή 60% μαζί με την έκτακτη εισφορά. Ένας τόσο υψηλός συντελεστής, σημειώνει ο ΣΕΒ, μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους περιουσίας, θα ισοδυναμεί με δήμευση εισοδήματος.
«Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αλήθεια, για πόσο καιρό θα επιβιώσουν όσοι φορολογούμενοι έχουν ακόμη υψηλά(!) εισοδήματα, για να καλύπτουν τις ανάγκες ενός κράτους και μιας κοινωνίας που φτωχοποιείται ραγδαία; Και όταν και αυτοί χάσουν τα εισοδήματά τους ή ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις 2,7 εκατομμυρίων συνταξιούχων, οι μισθοί 700.000 εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η κοινωνική πρόνοια των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας; Μήπως μακροπρόθεσμα η μη δημευτική φορολόγηση είναι η πιο φιλολαϊκή πολιτική, καθώς θα επιτρέψει την επιβίωση των φορολογουμένων που τελικά πληρώνουν τον λογαριασμό;», αναφέρει χαρακτηριστικά ο ΣΕΒ.
Η ακραία αναδιανομή εισοδήματος είναι στην πράξη αναδιανομή μιζέριας, διότι αποτρέπει τις επενδύσεις, την ανάπτυξη και την δηλωμένη αξιοπρεπή εργασία, σημειώνει ο Σύνδεσμος. Και με τον τρόπο αυτόν φέρνει στο προσκήνιο ένα πολύ σοβαρό θέμα –αυτό της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης μέσω της εξοντωτικής φορολόγησής της.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Τί τελικά επιδιώκει η σημερινή κυβέρνηση; Να διώξει τους μισούς Έλληνες από την χώρα, για να τους αντικαταστήσει με ποιους; Με τους πρόσφυγες από την Μέση Ανατολή;

ΠΗΓΗ: European Business Revie

Λαϊκό ίνδαλμα, που θα γίνει μύθος

Το άρθρο του Διονύση Ζακυνθινού στην «Πελοπόννησο» του Σαββάτου

Πότε θα σταματήσουν να λένε για τον Παντελίδη τα κανάλια; Πότε θα σταματήσουν να γράφουν οι εφημερίδες; Δεν μπορώ άλλο. Στενοχωριέμαι κι εγώ…».
Γνωρίζοντας την επαγγελματική ιδιότητα μου, η υπάλληλος του μίνι-μάρκετ της γειτονιάς μού έθεσε το εύλογο για την ίδια ερώτημα, περιμένοντας να πάρει εκ μέρους μου μια πειστική απάντηση.
«Θα κάνει τον κύκλο του και θα ξεφουσκώσει, θα κλείσει» της είπα, με μια βεβαιότητα που δεν σήκωνε και πολλές αντιρρήσεις.
Διερωτώμαι, όμως, τι θα της πω τώρα, που κανάλια κι εφημερίδες δεν έχουν σταματήσει να μεταδίδουν ιστορίες και ήσσονος σημασίας λεπτομέρειες, έστω και σε περιορισμένη πλέον έκταση, για τον σύντομο βίο του δημοφιλούς τραγουδιστή και το μοιραίο δυστύχημα στο οποίο βρήκε τραγικό θάνατο, δέκα ολόκληρες μέρες μετά.
Ποιους είδε και τι είπε για τελευταία φορά, τι του είπαν, πώς και πόσο βοηθούσε συνανθρώπους του που είχαν ανάγκη, πώς διέθεσε χρήματα σε έναν άστεγο που του είχε στείλει ένα γράμμα εκλιπαρώντας για μια βοήθεια.
Προς τι, λοιπόν, αυτή η παρατεταμένη ενασχόληση των μέσων ενημέρωσης, σε μια περίοδο μάλιστα που η Ελλάδα «καίγεται»;
Οπως είναι πια ξεκάθαρο, ο Παντελής Παντελίδης ήταν κάτι παραπάνω από ένας αγαπητός λαϊκός τραγουδιστής, από ένα ίνδαλμα. Η περίπτωση του μοιάζει με ένα τέλειο κινηματογραφικό σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας, που γράφτηκε ωστόσο από την ίδια τη ζωή.
Ενας νέος της διπλανής πόρτας, που μόνος του κατάφερε να γίνει ένας διάσημος τραγουδιστής ανεβάζοντας τα τραγούδια του στο Υou Tube, χωρίς πλάτες, χωρίς να «πατήσει» κάπου. Και που, όταν έγινε μεγάλος και τρανός, δεν ξέχασε τις ρίζες του, τις καταβολές του. Παρέμεινε αυτός που ήταν. Απλοϊκός, προσηνής, και κυρίως γενναιόδωρος με τους γύρω του, στους οποίους η στήριξή του ήταν αθόρυβη, ανώνυμη.
Το πρόωρο τέλος, απλώς, αρχίζει να προσδίδει μυθικές διαστάσεις σε μια εκπληκτική ιστορία που, αν και φαίνεται απίστευτη, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η αντίδραση χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα του θανάτου του, καθώς και οι εκδηλώσεις λατρείας που έφτασαν στα όρια της υστερίας στην κηδεία του, δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η ερμηνεία του οποίου δεν μπορεί να εξαντληθεί στην τετριμμένη διαπίστωση ότι «το θέμα πουλάει».
Κάπως έτσι, ο Παντελίδης εξακολουθεί ακόμη να ρουφάει σαν το σφουγγάρι το ενδιαφέρον κόσμου και κοσμάκη. Κι αυτό ακριβώς το ενδιαφέρον προσπαθούν προφανώς να συντηρήσουν μέσα ενημέρωσης, με κάθε τρόπο. Οσο τραβήξει, όσο αντέξει.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω ότι βρήκα την απάντηση που θα δώσω στην υπάλληλο του μίνι-μάρκετ, αν με ρωτήσει πάλι για τον θόρυβο γύρω από τον Παντελίδη, που κάποια στιγμή νομοτελειακά θα πάψει να υφίσταται.
Όμως, είναι βέβαιο ότι ο μύθος θα κτισθεί στο τέλος για έναν άνθρωπο που (στα λίγα χρόνια που έζησε) κατάφερε και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, αποτελώντας για πολλές νέες και πολλούς νέους, για μια ολόκληρη γενιά, ένα πρότυπο προς μίμηση.

Η απομόνωση του μέλλοντος μας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Εν αρχή ην ο μύθος. Οι πρόσφυγες θα θελήσουν να μείνουν όσο πιο κοντά γίνεται στον τόπο τους, ώστε, αν εκλείψουν οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν, να μπορούν να επιστρέψουν. Τότε, γιατί δεν μένουν στην Τουρκία, όπου και ασφαλείς είναι και οι συνθήκες παραμονής είναι βιώσιμες; Κι αν ως πρόσφυγας ορίζεται όποιος θέλει να γλιτώσει είτε από εμφύλιο σπαραγμό είτε από πολιτική δίωξη, τότε πώς λέγεται αυτός που, ενώ έχει γλιτώσει, θέλει να μετεγκατασταθεί; Οταν βλέπεις οικογένειες ολόκληρες, τρεις γενιές, να βαδίζουν στην εθνική οδό προς την Ειδομένη, καμιά τετρακοσαριά χιλιόμετρα απ’ τη Λαμία, δεν σου έρχεται στο μυαλό ότι αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν από τον τόπο τους για να μεταναστεύσουν; Χρειάστηκαν μερικοί μόλις μήνες, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και μερικές εκατοντάδες θάνατοι από πνιγμό για να καταρρεύσει ο μύθος.
Στην Ελλάδα, τη «σχεδόν σύγχρονη χώρα», όπως τη χαρακτήρισε ο νέος διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιαν Φαμπρ, οι μύθοι μετασχηματίζονται σε παραμύθια. Η αφήγησή τους χάνει τη βαρύτητά της και προσαρμόζεται στην ωραία παιδικότητα της ιδιοπροσωπείας μας (επειδή μου αρέσει να θεωρώ ότι ο νεολογισμός παράγεται από το προσωπείο, επιμένω στη γραφή -ει). Κι έτσι βαραίνουν τα βλέφαρα στα αθώα ανθρωπιστικά μας ματάκια και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Στην αρχή, εν πλήρη αθωότητι, αφελεία και ανευθυνότητι, ειδοποιήσαμε τους διακινητές πως εμείς εδώ δεν θα δημιουργήσουμε κανένα πρόβλημα στο θεάρεστο έργο τους. Το είπε η νυσταλέα κ. Χριστοδουλοπούλου, πριν αποφανθεί ο κ. Τσίπρας πως δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και πριν συμφωνήσουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη για να μην τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα.
Πώς φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να επιβεβαιώσουμε το ρηθέν παρά του ανθέλληνος, ότι η Ελλάδα είναι η σκωληκοειδής απόφυση της Βαλκανικής; Να υψώνονται τείχη γύρω μας τα οποία δεν είναι αόρατα, ούτε φανταστικά. Είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Το μεταναστευτικό το αντιμετωπίσαμε όπως το χρέος. Κατ’ αρχάς συμπεριφερθήκαμε σαν να είμαστε μόνοι εμείς, με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη απέναντί μας. Η κυβέρνηση Συριζανέλ καθησύχαζε το κοινό της ότι δεν πρόκειται να ενοχλήσει τα φιλάνθρωπα αισθήματά του και δεν άκουγε τις ανησυχίες των Ευρωπαίων.
Κι όταν πια δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε το βάρος της πραγματικότητας –διότι η πραγματικότητα πάντα μάς πέφτει λίγο βαριά– κάναμε αυτό που ξέρουμε. Υπογράφαμε υπεύθυνες δηλώσεις: θα ενταθεί ο έλεγχος στα σύνορα, θα φτιάξουμε κέντρα φιλοξενίας, θα ανασυγκροτήσουμε την κεντροαριστερά και μπορεί να χτυπήσουμε και Ουέφα. Με τη συγγενή τυπολατρεία της πολιτείας μας διαχειριστήκαμε το χρέος, με την ίδια διαχειριζόμαστε και το μεταναστευτικό.
Είναι μέρος του σχεδίου των Συριζανέλ για τον αποκλεισμό της χώρας από την υπόλοιπη Ευρώπη; Θα μπορούσε, αν δεν είχαν αποδείξει ότι αδυνατούν να καταστρώσουν το οποιοδήποτε σχέδιο. Είτε βάσει σχεδίου είτε βάσει ανικανότητος, πάντως, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Βλέπουμε διά γυμνού οφθαλμού το μέλλον μιας Ελλάδας απομονωμένης, χωρίς ευρωπαϊκά δικαιώματα, και με τους μετανάστες να συνωστίζονται στην επικράτειά της.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν θα κάνουν καλά, ούτε τους «μέσα» ούτε τους «έξω»

Το άρθρο του Διονύση Ζακυνθινού στην «Πελοπόννησο»

Τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά άσπρισαν. Μια ζωή στα μπλόκα όταν οι αγρότες ζητούσαν να πάρουν κάτι, όχι να μην τους πάρουν σχεδόν τα πάντα όπως συμβαίνει τώρα, ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής Βαγγέλης Μπούτας δεν είχε καμία ψευδαίσθηση για το αποτέλεσμα που θα είχε ο διάλογος μερίδας του αγροτικού κόσμου με τον Πρωθυπουργό.
Έτσι, για όσους αποφάσισαν να πάνε στο Μέγαρο Μαξίμου, είχε σπεύσει να πει χαρακτηριστικά: «Ωρα καλή στην πρύμνη τους κι αέρα στα πανιά τους. Εδώ είμαστε και θα τους περιμένουμε μετά τη χυλόπιτα που θα φάνε».
Δεν διάβασε κάποιο «βουλωμένο» γράμμα, απλώς ο Μπούτας περιέγραψε εκ των προτέρων και με γλαφυρό τρόπο μια καθ’ όλα αναμενόμενη εξέλιξη.
Πάντως, είναι απορίας άξιο τι περίμεναν όσοι αγρότες έμειναν απογοητευμένοι από την έκβαση της συνάντησης με τον πρωθυπουργό, για να μείνουν στο τέλος με την αίσθηση ότι έφυγαν απ’ αυτήν με άδεια χέρια.
Εάν κάποιοι είχαν καλλιεργήσει προσδοκίες ότι με το τσάι και τη συμπάθεια του Αλέξη Τσίπρα θα πετύχαιναν και την απόσυρση τόσο του ασφαλιστικού όσο και του φορολογικού που τους «καίνε», μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι την καταιγίδα που έρχεται.
Με τα περιθώρια της Κυβέρνησης να είναι ασφυκτικά περιορισμένα, αν όχι ανύπαρκτα, οι περισσότεροι από τους αγρότες δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και αυτές οι βελτιωτικές προτάσεις που κατατέθηκαν είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν.
Οπως, άλλωστε, και η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η τελική μορφή του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό θα είναι πολύ χειρότερη από τις προτάσεις Κατρούγκαλου.
Καλές οι διακηρύξεις της Κυβέρνησης για τις δήθεν «κόκκινες γραμμές», μόνο που αυτές στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Η πολυπόθητη αξιολόγηση, η οποία παρουσιάζει σημαντική καθυστέρηση, περνά μέσα από την περικοπή (και) των κυρίων συντάξεων, καθώς το πέρασμα του ασφαλιστικού είναι προαπαιτούμενο, απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκλήρωσή της.
Γιατί αν η αξιολόγηση δεν ολοκληρωθεί «καήκαμε», όπως είπε κι ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο εφιάλτης της χρεοκοπίας θα πλανάται πάλι πάνω από τη χώρα.
Ως εκ τούτου, δοθέντων και των πολύ σκληρών μέτρων που θα έλθουν, μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα κάποιος ότι μια κοινωνική έκρηξη (προεόρτια της οποίας ήδη ζούμε) φαίνεται αναπόφευκτη.
Την ώρα μάλιστα που οι αγρότες σκληραίνουν τη στάση τους και προαγγέλλουν νέες, πιο δυναμικές, κινητοποιήσεις εντός των πόλεων, καθώς και μια εντυπωσιακή επανεμφάνισή τους στην Αθήνα με περισσότερα τρακτέρ και αγροτικά μηχανήματα.
Επομένως, με τούτα και με κείνα, η μέρα που η Κυβέρνηση δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ούτε τους «έξω» ούτε τους «μέσα» δεν είναι μακριά.
Και όσο για το τελικό αποτέλεσμα του αδιεξόδου της, αυτό δεν θα είναι άλλο από την πτώση της.

Για τη γιγάντια Ελληνίδα

Του Παύλου Μαρινάκη

Στο φύλλο της «Πελοποννήσου» της 16ης Φεβρουαρίου, η Κρίστυ Κουνινιώτη στην πάντοτε ενημερωμένη και πολύτιμη πνευματικά μόνιμη στήλη της «Σελιδοδείκτης» γράφει: «Δύο ιδιαίτερα σημαντικές νέες εκδόσεις κυκλοφορούν, ταυτόχρονα, αύριο, από τις εκδόσεις «Πικραμένος».
Αμφότερες φέρουν την υπογραφή της Μίτσης Σκ. Πικραμένου. Πρόκειται, κατ’ αρχάς, για τη «Βιογραφία της Πηνελόπης Δέλτα: Πρέπει ο θάνατός μας να ωφελήσει σε κάτι, ειδεμή είναι άχρηστος», την οποία η συγγραφέας αναθεωρεί και συμπληρώνει χάρη σε νέα στοιχεία που προέκυψαν μετά την πρώτη εξαντλημένη έκδοση του έργου της «Η Κυρία με τα Μαύρα» (εκδ. Τετράγωνο, 2012).
Η «Βιογραφία» εντάσσεται στις «Αλληλένδετες Βιογραφίες», μια σειρά που εστιάζει σε τέσσερις αινιγματικές και εμβληματικές προσωπικότητες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, τους Πηνελόπη Δέλτα, Ιωνα Δραγούμη, Παύλο Μελά και Λουίζα Ριανκούρ. Βασισμένη στα αυτοβιογραφικού περιεχομένου κείμενα, τις επιστολές, αλλά και το λογοτεχνικό έργο της Δέλτα, η «Βιογραφία» διατηρεί την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και εστιάζει στα παιδικά και νεανικά της χρόνια, στην οικογενειακή ζωή, στους ανθρώπους και το περιβάλλον και, φυσικά στην παρουσία του Ιωνα Δραγούμη.
Η δεύτερη έκδοση , τώρα -πέμπτος και τελευταίος τόμος της σειράς- τιτλοφορείται «Εργογραφία της Πηνελόπης Δέλτα: Ο,τι και να κάνεις, ό, τι και να κάνω, οι ψυχές μας είναι ένα» και αποτελεί προϊόν επίμονης και εκτεταμένης μελέτης αρχείων και πρωτογενών πηγών. Σε αυτήν, η Πηνελόπη Δέλτα, σε πρώτο πρόσωπο, επικεντρώνει στην πνευματική και τη συγγραφική της διαδρομή, με τον Ιωνα Δραγούμη να αποτελεί πνοή πίσω από το έργο της.
Στο δεύτερο μέρος του τόμου, η μυθοπλαστική περσόνα της Δέλτα διηγείται τη γένεση των έργων της, ενώ στο τρίτο μέρος δημοσιεύονται, για πρώτη φορά συγκεντρωμένα, γνωστά και άγνωστα κείμενά της, αποθησαυρισμένα από περιοδικά και εφημερίδες της περιόδου 1909-1922. Οι εκδόσεις «Πικραμένος» εγκαινιάζουν την κυκλοφορία των δύο νέων τίτλων σήμερα στην Εστία Νέας Σμύρνης, στην Αθήνα, στις 6:30 μ.μ. Τα βιβλία θα είναι διαθέσιμα σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις 18 Φεβρουαρίου».
Θα πλουτίσω τη βιβλιοθήκη μου που την κοσμούν όλα τα βιβλία που έγραψε η γιγάντια Ελληνίδα Πηνελόπη Δέλτα και θα ενθουσιαστών διαβάζοντάς τα.
Είμαι βέβαιος ότι και η Εταιρεία Λογοτεχνών Πάτρας, με άξιο πρόεδρο τον Λεωνίδα Μαργαρίτη που κάθε Δευτέρα στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης σκορπίζει πνευματική απόλαυση με παρουσίαση βιβλίου και συζήτηση γι’ αυτό και τον υγγραφέα, θα παρουσιάσει αυτά τα νέα πνευματικά δημιουργήματα.
Η Πηνελόπη Δέλτα, αδελφή του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε το 1874 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Πέρασε την παιδική και εφηβική της ηλικία στην Αλεξάνδρεια, με πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε της παρείχε κάθε δυνατότητα για παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, ενώ το χαρακτήρα της σημάδεψαν οι αυστηρές αρχές ανατροφής της μητέρας της. Το 1895 παντρεύτηκε τον Στέφανο Δέλτα, με τον οποίο απέκτησε τρεις κόρες. Σπουδαίο ρόλο στη ζωή της διαδραμάτισε ο σφοδρός πλατωνικός έρωτας για τον Ιωνα Δραγούμη, αλλά και η προσωπική της φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Κεντρική θέση στη θεματολογία των έργων της έχει η αγάπη για την πατρίδα, ενώ σημαντική υπήρξε η συμβολή της στην εξέλιξη της λογοτεχνίας για παιδιά. Το 1941, την ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αθήνα, αυτοκτόνησε. Τάφηκε, κατά την επιθυμία της, στον κήπο του σπιτιού της• στον τάφο της χαράχτηκε η λέξη «ΣΙΩΠΗ».
Το πνευματικό έργο της είναι υπέροχο, θαυμάσιο, με ποικιλία θεμάτων. Μπορεί να χωριστεί σε τρεις κατηγορίες: 1. Μύθοι, 2. Ιστορικά, 3. Αυτοβιογραφικά. Στην πρώτη θαυμάζουμε βιβλία που μας μεταφέρουν στον χώρο της φαντασίας, χώρο συχνά συμβολικό. Στη δεύτερη, βιβλία με ιστορικό περιεχόμενο που βασίστηκαν σε ιστορική μελέτη και έρευνα. Τα βυζαντινά, τα της εποχής και του βίου του Χριστού και των Ευαγγελίων, του Μακεδονικού Αγώνα (1903-1908) συνοδεύονται από πλήθος επίσημα ιστορικά έγγραφα, περιγραφές και αναμνήσεις μακεδονομάχων
Η τρίτη, με χαρακτήρα αυτοβιογραφικό. Απομνημονεύματα, ημερολόγιο, αναμνήσεις που αρχίζουν να γράφονται από τις 4 Ιουλίου 1921, μέχρι την 27 Απριλίου 1941, ημέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα. Ιων Δραγούμης, όπου σχολιάζει τα ημερολόγια του Ι. Δραγούμη που έγραψε ο μεγάλος Ελληνας από τον Νοέμβριο του 1908 έως τον Ιούνιο του 1920. Αποτελεί, όπως και το βιβλίο της «Στα Μυστικά του Βάλτου» με τις 762 σελίδες του το κορύφωμα της λάμψης και της αξίας του έργου της.

ΠΗΓΗ: «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»